شادمانی , چهره ی بی نقاب اندوه است به معیار دل؛

 و آوای خنده از همان چاه بر شود که بسیاری ایام , لبریز اشک باشد .

در خراش تیغ غم بر پیکر هستی آدمی آیینی است, آنکه شکافی عمیق تر کند , پیمانه شادمانیش فراختر شود ؛

 نه مگر پیاله ای که شراب گوارای خویش در آن جای دهید , سوخته جانی باشد , باز آمده از کوزه ی سفالگران؟

و نغمه ی آن عود که جان را تسلا دهد , از اندام چوبی برآید که به نیش تیغی تهی شده باشد؟

 به لحظه های شادمانی و سرخوشی , در اعماق قلب خویش نظاره کنید تا که باز یابید , آنچه امروز شمارا مسرور دارد, آری همان است که پیشتر , زهر غمی جانکاه به کامتان ریخته باشد.

 و در تداوم سیاه تلخکامی باز نگرید تا ببینیدکه اشک در مصیبت آن می افشانید که روزگاری سرچشمه ی شادمانی بوده است .

در میان شما جمعی برآنند که گسترده ی اندوه , عظیم تر از شادمانی باشد, و گروهی در فراخنای مسرت ,  عظمتی گسترده تر یابند .

اما من اکنون با شما می گویم , این دو را از یکدیگر جدایی نیست.

اینان دوشادوش سفر کنند و در آن هنگام که یکی بر سفره ی شما نشسته است دیگری در رختخوابتان آرمیده باشد.

و ما همگی پیوسته چون ترازویی هستیم بی تکلیف در میانه ی اندوه و نشاط .

پس خزانه دار گیتی آنگاه که شما را برگیرد تا سیم و زر خود قیاس کند , لاجرم کفه ای برآید و کفه ای فرو افتد , تا کدام شادی باشد و کدام غم. 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: